می دوم به سوی تخته.

«عین» رامی نویسم

و در پی اش «شین» را

و به «قاف» که رسیدم،

زنگ خورد.

در این جا بود که فهمیدم،

عشق همه جا،

حتّی بر تخته ی سیاه کلاس هم،

ناتمام می ماند».

شعراز:«الیکا یحیایی».