مـرور قصّــــــه ی«طــــوطی، قفـس و بازرگان»
پُـــــــر از پُـــر اســـــت هنوز ارمغان تخته سیاه
بــــــــــخور بـــــدون تکـــلّف،بنـــوش بی منّت
شبــــیه نــان کسی نیــــست نان تخته سیاه
چـه خط خطی شـده سیمـای این سپید سیاه
غریــــــق رعد شب اســت آسمان تخته سیاه
حـــــــــــکایت شــــــب و مـهتاب و نان وبابا کو
کـــه وا شـــــــود به تــــبسّم دهان تخته سیاه
چقـــــــــــدر از غــــــم تنـــــــــبیه بچه ها لرزید
شبــــــیه تــــــرکه ی بیـد استخوان تخته سیاه
هنـــــوز خــــانه ی این «وایت برد»چشم سفید
مـــــــزّین اســـت به نــــــام ونشان تخته سیاه
خـــــموش وخســــته، تـماشاگر جدایی هاست
وتـــــــه نمـــــی کشــــد از غم توان تخته سیاه
وداع ســــــــاعت آخــــــــر ســـــــــکوت یا فریاد
شکــــست پـــشت هیاهو، فغان تخته سیاه»
شعراز:« اسدنیک فال(فریاد)»
